Tekst: Hannie Humme, rondleidster en manusje van alles
Foto's: Pieter Goderie, Antoinette Stals
In Hilversum en Wijdemeren worden regelmatig vossen gespot. Marianne Bruijns vertelde er al iets over in het blogbericht: Evaluatie na een weekje de Hondecoeter. In het oude kippenhok van Sypesteyn, op het kasteelterrein, logeren momenteel vijf bijzondere hoenders. Geleend van de Nederlandse Hoenderclub. Ze zien er heel grappig uit: een heeft een punkkuifje, twee een jaren 70 getoupeerd kapsel. De witte heeft een volle baard onder haar snavel. Afgelopen maandag heb ik een bordje met de soortnamen opgehangen bij het hok. De kippen zag ik nergens en ik had geen sleutel bij me dus kon ook niet controleren of ze binnen waren.
Plotseling viel mijn oog op een grote berg witte en grijze veren aan de achterkant van het kok. Ik liep wat verder naar de achterkant en zag nog meer witte veren liggen. Wat was hier gebeurd? Nu is mijn conditie waardeloos maar zo snel als ik kon ben ik teruggerend naar het koetshuis om Rik (conservator), Huib (directeur) én de sleutel te halen. Met ferme stappen liepen we terug, deur open.... Daar zaten de vijf dametjes parmantig te kijken, zich afvragend waarom we het hok binnenstormden. U begrijpt, dit verhaal blijft mij achtervolgen. Hoe het met de kippen gaat, krijg ik zo nu en dan te horen. Maar ik houd mijn rug recht: beter tig keer voor niets gekraaid dan één keer te laat.
Dinsdag 4 juli heb ik mijn eerste rondleiding gedaan. Een beetje zenuwachtig was ik wel want er kwam een groep van tien dames, allen kunsthistorici, speciaal voor de Hoedecoeters. Het was prachtig weer, dus de eerste gang was door het park naar het kippenhok. Ze zaten er nog alle vijf en vonden alle belangstelling wel leuk. Op naar het kasteel waar ik bij de blinde muur vertelde over het ontstaan en de familie Van Sypesteyn.
Eenmaal binnen gelijk naar de oude winkel waar drie generaties de Hondecoeter hangen. Jammer genoeg kon een van de dames niet goed lopen waardoor zij het bovengebeuren moest missen. Josee (rondleidster) heeft haar opgevangen en beneden van alles laten zien. Ook de schilderijen in de tentoonstellingskamer werden aandachtig bekeken. Bij het gevecht tussen haan en kalkoen kregen we nog aanvulling van een van de dames die ook bioloog bleek te zijn. De kalkoen spreidt de vleugels en gaat naar de grond. Dit is een teken van overgave die de haan helaas niet begrijpt.
Leuk als er een spontane uitwisseling is met een groep, want daar leer je als rondleider ook weer van.
We kregen veel complimenten voor de opstelling en de aankleding van de zalen. Het kuikentje van Antoinette (weekendbeheerder, blogbeheerder, enz., enz.), de buizerd van de opa van Rik en de veertjes van de Jonkheer zijn een schot in de roos. Ik kon bijna op alle vragen over de schilderijen antwoord geven dankzij de catalogus en het praatje van Joy Kearney tijdens de opening. Aan het eind kreeg ik applaus. Leuk, want zo'n eerste rondleiding is toch best spannend. Toen ik dan ook vertelde dat het de eerste was, gingen de handen weer op elkaar.
Terug naar het koetshuis waar het winkeltje inmiddels open was, zodat de groep entree kon betalen en een catalogus aanschaffen. Met €20,- in mijn hand voor de fooienpot die ik van een van de dames toegestopt kreeg, nam ik afscheid van mijn eerste groep.
Gesloopt, maar voldaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten