Vrouwelijke tuinbaas buitenplaats Sypesteyn

Tekst: Karin Smokers
Foto's: Henny van der Wilt en Joes Kloosterman

"Ik ben misschien niet zo sterk als een man, maar ik ben ongelooflijk taai!"

Henny van der Wilt werkt al bijna haar halve leven als tuinbaas. Dit kun je goed aan haar zien. Haar door de zon verkleurde huid is donkerbruin en ook haar spierballen zijn niet mis. Menig man zou er jaloers op zijn. Niet alleen uit haar voorkomen blijkt haar passie voor de natuur, juist ook uit haar woorden kan worden opgemaakt dat de natuur een groot onderdeel uitmaakt van haar leven. In haar beroep als tuinbaas, sinds achttien jaar op buitenplaats Sypesteyn in Loosdrecht en sinds één jaar op Slot Zuylen, kan ze op dit gebied volledig haar ei kwijt.

Als vrouwelijk tuinbaas vormt ze een uitzondering. Het overgrote deel van de tuinbazen is man. Dit brengt soms lastige situaties met zich mee, maar Henny ziet vooral de voordelen ervan.
Henny herinnert zich nog goed hoe zij achttien jaar geleden voor het eerst op buitenplaats Sypesteyn aankwam. Ze werd meteen geconfronteerd met haar vrouw-zijn. "Toen ik daar kon komen zeiden ze tegen me: 'Kom maar vier halve dagen in de week. Dan kun je 's middags uitrusten. Je bent een vrouw, dus het wel te zwaar voor je zijn.'"

Henny overweegt dit echter geen seconde. Het achterstallig onderhoud was zo groot dat er alleen met volle dagen werk wat aan te doen viel. Toen de directeur vervolgens voorstelde dat ze, als ze om zeven uur begon, rond drie uur wel weer naar huis mocht, komt ze met een vergelijkbare reactie. "Nou, dat vond ik belachelijk. Om drie uur naar huis? Er was zoveel werk te doen! Ik wilde helemaal niet om drie uur naar huis!"
De eerste maand probeert Henny zich dan ook te bewijzen. Voor de halfjaarlijkse bestuursvergadering doet ze haar best om de 'fossiele bestuursleden' even te laten zien wat ze kan. "Ik was hartstikke jong en ik barstte van de energie. Toen had ik nog bewijsdrang. Ik heb me helemaal de pleuris gewerkt een maand lang. Na een week zeiden ze al - ik had maar amper wat gedaan voor mijn gevoel - oooh, wat knapt het al op! En daar kreeg ik alleen maar meer energie van".

Tegenwoordig heeft Henny niet zo'n last meer van bewijsdrang. Ze weet wat ze wil en laat dit ook geregeld merken. Zo krijgt haar toekomstig werkgever op Slot Zuylen een jaar geleden tijdens haar sollicitatiegesprek te horen: "Zijn er kledingvoorschriften? Want als het mooi weer is, werk ik in mijn korte broek. Mag dat niet? Dan kom ik niet. O, en als het vriest dan werk ik niet. Dan schaats ik. Dus dan weten jullie dat".
Deze eigenzinnigheid is volgens Henny een belangrijke eigenschap voor tuinbazen. Als tuinbaas moet je soms stevig in je schoenen staan om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen.

Zo krijgt Henny vaak kritiek met betrekking tot het maaien. De waterkant langs Slot Zuylen is hiervan een voorbeeld. "Net ook iemand: Waarom maai je nou wel langs die haag, maar waarom nou die kant niet? En dan zeg ik: Nou, volgende week dan bloeien hier duizenden moerasspirea's. Dat is iets wat de natuur je geeft, dat is zo mooi over een week. En ben je dan eigenwijs als je zegt: Ik maai dat niet, ik laat dat staan? Nee, dat is een manier van werken. Een manier van doen".

Henny is trots op het feit dat ze een van de weinige vrouwelijk tuinbazen is. Het fysieke verschil tussen haar en haar mannelijke collega's stoort haar niet. Ook hieruit blijkt haar doorzettingsvermogen. "Aan al dat buiten werken wen je ook. Je lijf past zich aan. Ook mannen lopen vaak ergens tegenaan. Natuurlijk ben ik minder sterk dan een jonge vent, maar voor veel dingen heb je geen kracht nodig maar slimheid. Als ik kracht nodig heb dan huur ik die wel een keertje in. Maar als ik ergens aan begin dan moet je van goeie huize komen om mij ervan af te houden. Ja, ik zet wel door. En dan werk ik menig man eruit. Dan zeg ik: Ben je een beetje moe, jochie? Gaat het wel met je? Je zweet zo! Geniet ik ontzéttend van!"